عمویم هم سبز است

ین یادداشت پیش از این با نام «میهمانی در روستای علی‌ محمد مؤدب» منتشر شده بود و بهانۀ بازنشر آن درگذشت حاج غلامحسن مؤدب، پدر دو شهید  و عموی علی محمد مودب، شاعر معاصر است. حاج غلامحسن مودب جانباز نمونه تربت جامی، امروز پس از یک دوره بیماری دشوار در بیمارستان قائم مشهدالرضا به فرزندان شهیدش پیوست، شادی روحش فاتحه‌ای قرائت فرمایید.

مسیر روستا را در پیش می‌گیری و پیش از رسیدن به روستا قبرستانی را می‌بینی که به قبر دو شهید مزین است و لبخند مهربان سه‌رنگ پرچمی که به نظرت پرافتخارترین و زیباترین پرچم دنیاست، رسیدنت را خوش‌آمد می‌گوید. از کنارشان می‌گذری و هنوز وارد روستا نشده‌ای که فکر می‌کنی دلت پیششان گیر است. دیوارهای آجری و گلی روستا را می‌بینی و سطرهایی از شعر دوستت، یکی‌یکی از پیش چشمانت می‌گذرند.

عموی دوستت با قامتی کوتاه و پیکری نحیف وارد می‌شود و تو به احترامش برمی‌خیزی. با شنیدن لهجۀ روستایی پیرمرد فکر می‌کنی که نباید چندان سر از حرف‌های این پیر مرد در بیاوری، اما بعد از چند دقیقه با شنیدن حرف‌هایش بی‌آنکه بفهمی چگونه، می‌بینی که محو سخنانش شده‌ای و حرف‌هایش برایت از حرف‌های عموی تنی خودت هم آشناتر است. پیرمردِ تکیده با روحی که بزرگی‌اش می‌ترساندت، برایت از پسرهایش می‌گوید و داستان هر کدام را که چگونه تقدیم انقلاب و اسلامشان کرده. یکی را در شنزارهای داغ خوزستان جا گذاشته است و دیگری را در کوهستان‌های تربت جام در مبارزه با اشرار. حرف‌های پیر مرد را می‌شنوی و باز هم یاد شعر می‌‌‌افتی:  

خاله‌ای که پس از سال‌ها میزبان خواهرزاده‌اش، یا راست‌تر پسرش شده است، با سینی نیمرو و نان محلی به جمعتان می‌پیوندد تا مزۀ مهمان شدن بر سفرۀ نهار این خانه را نیز ارزانی‌ات کند. بعد از دست کشیدن از غذایی که هیچگاه مزه‌اش را فراموش نخواهی کرد، بازدید گردشگرانه از دارایی‌های پیرمرد را بهانه می‌کنی تا سری به آغل گوسفندهایی که حالا دیگر تعدادشان خیلی کم شده است بزنی و از زندگی چوپانی‌اش سؤالات توریستی کنی. پیرمرد برایت از روزهایی می‌گوید که چوپانی گوسفندان اهالی روستا را بر عهده داشته؛ از روزهای دوری که تا قیام سیدی از قم و اعلامیه‌هایی آتشین دامن می‌کشند. برایت با لهجۀ خراسانی‌اش تعریف می‌کند که در یکی از همان روزها کنار سایۀ صخره‌ای در کوه خوابیده و خواب همان سید را دیده است. خواب دیده است که سیدی به یاری‌اش می‌خواند و او پس از اجابت دعوتش با او به «دشتی فاش» می‌رود که در آن «غوغایی» است. پیرمرد چیزهای شگفتی را در آن غوغا به نظاره می‌نشیند که هیچگاه از یادش نمی‌رود و تنها زمانی که در یکی از عملیات‌های دوران دفاع مقدس، مجدداً همان صحنه‌ها را به عینه می‌بیند، پرده از پیش چشمانش کنار می‌رود. با خودت فکر می‌کنی که آیا می‌توانی این خاطره را بعدها برای کسی بازگو کنی و آیا کسی آن را باور خواهد کرد؟ در همین فکرها هستی که می‌بینی پیرمرد باز به روزهای جنگ و جبهه رسیده است و حسرتی غریب در چشمانش شراره‌ می‌کشد.

به قلم: محمدرضا وحیدزاده