سلام . روایتی هست که حضرت امیر ع با دست خودشان عسل در دهان کودکان یتیم می گذاشتند، پریشب یک روحانی دانشمند در تلویزیون تفسیر قشنگی از این روایت کردند، گفتند که حضرت به دنبال عدالت در محبت بودند و سهم این بچه ها از عزت و احترام و محبت را خودشان پرداخت می کردند، فرمانروای عالم اسلام ، یک بچه ی یتیم را می نشاند روی زانوی خودش، تا جایگاه درماندگان و یتیمان را ارتقا بدهد. خواجه نصیر توسی در اخلاق ناصری می گوید اگر در جامعه ای محبت باشد نیاز به عدالت پیش نمی آید. که حالا این حرفها در جای خود جای بحث دارد که آیا عدالت و محبت اصولا دو چیزند؟ ولی به هر حال این هم حرف قشنگی است .آن حرف عدالت در محبت هم تعبیر بسیار زیبایی است و البته من برای پسندیدن این تعبیر دلیل دیگری هم داشتم، خاطره ای که چند سال پیش محمد رمضانی فرخانی شاعر و منتقد ارجمند خراسانی در جلسه ی نقد عاشقانه های پسر نوح، کتاب نخست من،تعبیری مشابه این برای شعر من به کار برده بود که: فلانی به دنبال عدالت در عشق است و ژرفساخت همه شعرهای به ظاهر سیاسی و اجتماعی این مجموعه هم عاشقانه است و از این نظر فلانی با مشابه های خودش در شعر اجتماعی سیاسی امروز متفاوت است. طبیعی است که به هر حال این مشابهت در تعبیر برای کسی که دوست دارد شیعه ی مولا باشد بسیار دلچسب است، ان شا الله خدا به ما توفیق بدهد که این طور باشیم
ویل للمصلین را باید همیشه جلوی چشممان داشته باشیم. خیلی وقت است که متوجه این سایت شده ام و با خودم اندیشیده ام که چرا بازدید وبلاگهایی که عکس لو رفته ی مردم را می گذارند باید بالا باشد و این جور سایتها، این قدر کم بازدید داشته باشد. البته انصافا امروز نسبت به روز اولی که من این سایت را دیدم ، بازدیدش دو سه برابر شده است ولی به هیچ وجه در شان یک جامعه اسلامی نیست. لطفا عضو شوید و به دوستانتان پیشنهاد بدهید