شکر نعمت سید اقبال واحدی

چرا دروغ بگویم و ادا در بیاورم؟ تلویزیون برای ما روستایی ها و شهرستانی ها همیشه حسرت بوده است و حیرت، بخصوص امثال من که از هزار سال پیش به ناگهان به دنیای امروز پرت شده ایم، این حیرت و حسرت در مواجهه با تلویزیون را خیلی خوب تجریه کرده ایم . من روستایی روستای تقی آباد شهرستان تربت جام که  در  دوران کودکی به ناگهان چند سال پس از انقلاب اسلامی با شدیدترین تحولات سبک زندگی مواجه شده ام و از جهانی که آب لوله کشی و برق نداشته به ناگهان با پدیده تلویزیون مواجه شده ام، هرگز نمی توانم به سادگی از کنار نام سید اقبال واحدی بگذرم. هنوز یک دهه از ورود این جعبه جادویی به خانه های ما نگذشته بود که" اقبال واحدی" و "صبح بخیر ایران" کاری کردند که رسانه تلویزیون برای همه ما شهرستانی ها و روستایی ها معنایی دیگر گرفت و رنگی دیگر پیدا کرد.

همه ما با خود-میان بینی و علاقه به خود، به دنیا می آییم و مشتاق دیده شدن هستیم، بسیار دیده اید و دیده ایم کودکان مظلومی را که در ساعات پایانی شب که غوغاهای خانه فروکش کرده است و همه  خسته از نمایش های روزانه، در سکوت آماده خوابیدن می شوند، میدان را برای عرض اندام مناسب می بینند و با خستگی و گیجی و خواب آلودگی شروع می کنند به جولان و نمایش و دویدن و هر نوع شیرینکاری که بلدند و در سکوت و آرامش آخر شب که نوبت به آنها رسیده است، خودی نشان می دهند و آخر هم از فرط خستگی می خوابند، آدمیزاد مشتاق و محتاج دیده شدن است و البته بیننده و شاهد اصلی خداست و ما اینهمه جولان می دهیم تا بالاخره بفهمیم که نباید جولان بدهیم و آن که قرار است ببیند از اول تمام و کمال می دیده است و آرام می گیریم ولی به هر حال این جولان هم کاری است و کارها را همین جولان ها پیش می برد و اگر نبود همین اشتیاق ها و دویدن ها و عرض اندام ها عالم تاریکخانه ای خاموش می شد و شکوفایی و فروغ نمی بود و آنها که حاجتی دارند نمی توانستند برآورده اش کنند و  ...

اقبال واحدی و صبح بخیر ایران باید موضوع دهها مطالعه جدی رسانه ای باشند زیرا با خلاقیت در فرم و محتوا و با تکیه بر خلوص و امید و شوق و شادی و صمیمیتی بی نظیر  برنامه ای را آفریدند که رسانه را زنده کرد و بسیار به شهرستان ها و مناطق کشور امید بخشید و اثر گذاشت. مردم همه با هم برنامه ساز صبح بخیر ایران بودند و اقبال واحدی کارگردان-بازیگری بود که بسیاری اوقات خود هم غرق در بداهه های دلچسب زندگی می شد. از شیرین ترین و طنزترین خاطرات من از برنامه صبح بخیر ایران، یکی این است که در شلوغی جمعیت، ناگهان یکی کت و شلوار پوش و اتوکشیده میکرفن را می قاپید و شروع می کرد به کتابی حرف زدن و تازه می فهمیدیم که طرف شهردار یا فرماندار است و . ..

واحدی که از خانواده ای روحانی و مبارز و شهید داده است، با برنامه ساده و صمیمی اش که به قول سهراب سپهری به شکل خلوت خود در آن جلوه می کرد به خلوت مردم ایران راه یافت و ماندگار شد و حق است که بسیار بیشتر از این درباره این پدیده عزیز و مهم نوشته شود چرا که بررسی او و تجربه هایش می تواند راههایی نو در رسانه انقلاب اسلامی بگشاید. صبح بخیر ایران از نخستین جلوه های پرقدرت ایده عدالت رسانه ای بود که با فرمی خلاقانه اجرا شد و ماندگار شد. به گمان من اقبال واحدی با صبح بخیر ایران، احمد توکلی با نحوه نامزدیش در انتخابات ریاست جمهوری در مقابل آقای رفسنجانی و جمعی از شاعران  انقلابی و مجموعه مطبوعات و محافل دانشجویی که شاید بتوان آن ها را ذیل جریان اعتراض و عدالتخواه جمعبندی کرد،  با دو دهه فعالیت هایشان همه با هم چهره ها و محافل و مفاهیم و روش ها و ادبیاتی را ساختند که پدیده احمدی نژاد با به کار گیری مجموعه ظرفیتهای این جریان به علاوه خلاقیت شگفت خودش توانست به ریاست جمهوری برسد، اما متاسفانه پیوندش را با چشمه های خودش به شایستگی حفظ -و شاید بهتر است بگوییم مراقبت- نکرد و البته از جانب دیگران، بسیار ماجراهای دیگر هم رفت و عاقبت چنان شد که آن اقبال شگفت مردمی  و حمایت همه جانبه مردمی را در سالهای پایانی دولتش از دست داد و به راه اندازی جریان بهار و رفتارهایی عصبی روی آورد که از هوشمندی او بعید بود. اما به هر حال احمدی نژاد هم در دموکراسی ایرانی  و در تاریخ انقلاب ما پدیده ای است که از پس غبار این سالها، انشااالله بهتر و منصفانه تر مورد نقد و داوری قرار خواهد گرفت

ستون روزانه خط تهران مشهد-روزنامه شهرآرا